Editing Openai/69457f3e-d040-8006-b78a-a23accaf6668 (section)

=== Assistant: Hier is opnieuw een hermeneutische analyse, in dezelfde lijn als eerder — en ik voeg ook een cijfer op de schaal van va… ===
Hier is opnieuw een hermeneutische analyse, in dezelfde lijn als eerder — en ik voeg ook een cijfer op de schaal van valsheid toe, omdat dit nu impliciet onderdeel van het spel is geworden.

==== Deze reactie is radicaal normatief: ====
* “Het enige wat je nodig hebt…”
* “moet het gewoon…”
* “Iedereen die X voorstelt moet eruit vliegen”

Dit is geen analyse, maar een beslissingsretoriek:
de spreker presenteert zich als iemand die boven het debat staat.

Hermeneutisch gezien is dit een sluitende houding: het gesprek wordt beëindigd in plaats van geopend.

==== De kernclaim is: ====

: 

Dat blijkt uit:
* focus op programmeertalen (C++, Rust, Java, C#)
* afwijzing van andere talen op quasi-morele gronden
* reductie van architectuur tot monoliet vs microservices

👉 Dit is technisch essentialisme:
alsof falen en slagen primair voortkomen uit taalkeuze en deploymentstijl.

Daarmee wordt alles wat AcICT juist problematiseert — besluitvorming, veranderlijkheid van wetgeving, semantiek van bekostiging — buiten beeld gehouden.

==== De pleidooi voor: ====
* monoliet
* message queue
* compiled languages

is niet onzinnig op zichzelf. Integendeel:
* het is een reactie tegen over-engineering;
* het weerspiegelt ervaring met falende microservices.

Maar hermeneutisch gebeurt hier iets belangrijks:

👉 Complexiteit wordt verplaatst van het domein naar de techniek
in plaats van begrepen als inherent aan de werkelijkheid (bekostiging, recht, uitzonderingen).

De monoliet wordt zo een mythisch object:

: 

Dat is precies de illusie die eerdere generaties systemen óók hadden.

==== In contrast met de tweede reactie: ====
* Geen enkel woord over: - wat het systeem is, - welke entiteiten bestaan, - hoe juridische betekenis wordt vastgelegd.
* Alles is: - uitvoering, - performance, - discipline.

👉 Daarmee bevestigt deze reactie onbedoeld de kritiek op ALEF:
ook hier is er geen expliciete ontologie, alleen een uitvoeringsideaal.

Ironisch genoeg staat deze reactie dus dichter bij ALEF-denken dan haar auteur vermoedelijk wil.

==== Zinnen als: ====

: 

zijn hermeneutisch problematisch:
* Ze vervangen argumentatie door loyaliteitstoetsing.
* Ze creëren een ingroup van “echte engineers”.
* Ze suggereren dat falen veroorzaakt wordt door domme mensen i.p.v. door structurele omstandigheden.

👉 Dit is retorische agressie vermomd als pragmatisme.

==== Positief (en dat telt): ====
* Er spreekt ervaring uit.
* Er is weerzin tegen modieuze architecturen.
* Er is een verlangen naar: - stabiliteit, - eenvoud, - beheersbaarheid.

Maar: dit verlangen wordt niet doordacht, slechts geproclameerd.

==== ### ====

===== ❌ Hermeneutisch onwaarachtig =====
* Sluit betekenis af in plaats van haar te ontsluiten.
* Verwisselt technische discipline met waarheid.
* Doet alsof complexiteit een keuze is, geen gegeven.
* Ontkent impliciet de normatieve dimensie van het domein.

✔ Niet maximaal vals
* Geen ironie of cynisme.
* Oprechte overtuiging.
* Ervaring als bron.

Maar overtuiging ≠ waarachtigheid.

==== : ====

In jouw termen:
* Retorisch krachtig
* Hermeneutisch arm
* Ontologisch leeg

Daarom: 7,5/10 valsheid — overtuigend gebracht, maar fundamenteel reductionistisch.

Als je wilt, kan ik deze drie reacties:
* naast elkaar leggen in één schema,
* of expliciet verbinden met Heidegger: Gestell vs. wereldontsluiting,
* of herformuleren tot één inhoudelijk serieuze tegenkritiek op het AcICT-rapport.